Kitap okurken, durmadan konuşmak isteyen bir ben varım herhalde. Keşke kitap arkadaşı diye bir şey olsa. Alıp çıkarsam cebimden, şişirsem ucundan. Kanlı canlı insan olsa. Okurken desem ki; "Kadınlar neden şiirlerde var, ama gerçek hayatta yok sence?"
Cevap vermese de olur. Gülümseyebilsin yeter.
50. sayfada takılıp kalsak beraber.
Okusam tekrar tekrar;
"Hayal edildiğinde çok önemli. Pratikte ise tamamıyla önemsiz. Şiir kitaplarını baştan sona istila etmiş, tarihte ise adı geçmiyor."
Suratım düşse sonra. Sarılsak.
Şiirde yaşamak isteyip, pratikte de tamamıyla önemsiz olmayı reddetsem.
Şiir kitaplarını baştan sona istila etsem ve işaret parmağımı ucundan öpüp tarihe de dokundursam?
Sonra dursam ve desem ki;
"Ben daha bir şiirin tek bir mısrasında bile yokum ki."
Daha sıkı sarılsa.
"İyiyim." desem. Yanağından öpüp söndürsem. Gülümseyerek sönse. Yavaşça katlayıp cebime koysam yine. Saç tokamı çıkarıp 50. sayfaya ayraç yapsam.
Güzel olmaz mıydı sence de?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder